Houd nu maar je mond! Ervaringsverhaal
De reden dat ik dit verhaal schrijf is direct het allerergste:
Als er weer eens iets gebeurd was mocht je nooit iets zeggen, niet in je eigen huis en zeker niet daarbuiten. Altijd net doen alsof er niets gebeurd is.
Als kind gewoon naar school en niemand die het wist. Als je uiteindelijk (ver in je volwassenheid) je huisarts vertelt wat er gebeurd is, vertelt ze mij dat ze zich daar niet in kan vinden. Mijn ouders en ik hebben de laatste jaren dezelfde huisarts en bij haar spelen ze toneel.
Dit is voor mij het diepte punt. Na al die jaren narigheid zwijgen en verdriet zegt de huisarts: ik herken me daar niet in.
Afschuwelijk en die dag zak ik door de bodem van mijn bestaan.
Altijd ruzie tussen mijn ouders, welke standaard op mij afgereageerd werd. De hele wijk moet het geweten hebben, maar niemand die ooit een hand uitgestoken heeft.
Altijd op familiebezoek gezellig doen terwijl je hart huilde. De verhalen van andere kinderen over fijne vakanties en weekenden en feestdagen. Wat voelde ik me eenzaam.
Later toen ik niet meer bij mijn ouders woonde en ik gebeld werd om te komen waren twee gezinsleden gevlucht en het huis was omsingeld door politie. De andere dag naar mijn werk, maar zoals mij altijd ingegeven was wat hier in huis gebeurd, dat vertel je niemand dus “gewoon” aan het werk.
Als kind werd ik regelmatig in de kelder opgesloten, kreeg ik een enkele keer geen eten. Mijn pop werd met stroop ingesmeerd en er werd nog jaren hard om gelachen. Mijn slaapkamerdeur is kapotgeslagen terwijl ik daar als kind doodsbang achter zat.
Als ik wilde leren voor mijn opleiding kon ik niet leren omdat er keiharde muziek gedraaid werd. Dan zette ik de wekker om vier uur in de ochtend om te leren. Als ik dan een goed cijfer had werd er standaard gezegd: Als je maar nooit zegt dat jij wel kunt leren want zij kunnen het niet.
Ooit heb ik een keertje gezegd dat ik gepest werd op de ijsbaan. Een ouder ging met me mee en vroeg mij: wie is het? Om vervolgens die persoon een klap in het gezicht te geven. Ik was geschokt en bang dat ik daarop afgerekend werd.
Ik zie nog steeds het beeld voor me dat mijn ouder met de brancard de trap af naar beneden de ambulance in gaat. Zo ik mij herinner was ik heel klein. Later, heel veel later hoor ik van de andere ouder dat er op dat moment slaapmiddelen ingenomen waren en dat de maag leeggepompt moest worden.
Wat denk je dat dat met je doet? En natuurlijk mag je dat aan niemand vertellen.
Zo zijn meer situaties met mij besproken en zover ik weet niet met andere leden van het gezin.
Zij zijn net zo goed beschadigd maar weten niet dat door de jeugd komt. Zij hadden een volledig andere plek binnen het gezin. Maar ook van hen kreeg ik in de jaren steeds meer last. Het manipuleren en dwingen hadden zij als voorbeeld dus voor hen is dat normaal.
Toen ik de laatste jaren het leven van mijn hulpbehoevende ouders ingetrokken werd, werd het me uiteindelijk te zwaar. Mijn hele leven had ik alles werkelijkheid alles voor ze gedaan maar ik kon niet meer.
Het resultaat daarvan was dat ik door het hele gezin gemanipuleerd werd om over mijn eigen grenzen heen te gaan, op het moment dat ik die voor het eerst heel duidelijk aangaf. En ik deed nog heel veel maar gaf duidelijk een grens aan.
Hoe afschuwelijk om te beseffen dat je alles gegeven hebt en er ver in je volwassen leven achter komt dat je nooit een kans gehad hebt.
Gelukkig heb ik mijn eigen gezin, met een lieve man en kinderen en kleinkind. Dankzij hen en een lieve vriendin en vele ebooks van deze site, is de cirkel nu wel rond. Het gaat goed met me.
Valerie.
Is het bovenstaande verhaal herkenbaar en wil je graag reageren?
Onderaan dit ervaringsverhaal van Valerie is er gelegenheid voor lotgenoten om – desgewenst anoniem – een reactie achter te laten.
Wil jij ook graag je ervaring met een narcist met ons delen?
Wil je ook graag je eigen ervaringsverhaal schrijven? En dat hoeven niet alleen maar de nare verhalen te zijn, je mag ook heel graag de succesverhalen delen! Anderen zijn net als jij op zoek naar (h)erkenning! Anderen zijn, net als jij, op zoek naar de: “Hoe hebben anderen het gedaan?” verhalen.
Wil jij ook een gastblog en/of ervaringsverhaal schrijven als HSP of empaat op de HSP en de NARCIST.nl website? Heerlijk alles van je afschrijven over het narcisme in je leven? Anoniem, onder een andere naam of een alias? Denk je dat je verhaal waardevol kan zijn voor anderen of dat je graag inzichten wil delen die nuttig zijn? Dat kan!
Stuur me je verhaal dat je wil publiceren naar: fleurirene@hspendenarcist.nl, met als onderwerp: “Ervaringsverhaal,” met welke naam (of anoniem) , of lezers op je gastblog mogen reageren (of liever niet) en met de vermelding of je je verhaal graag ziet delen op de openbare facebookgroep van de HSP en de NARCIST, of de besloten facebookgroep: “Contact met Lotgenoten, speciaal voor HSP” (of liever niet).
Is je ervaringsverhaal gepubliceerd en later bedenk je voor jezelf dat je liever je verhaal offline wil halen, stuur me dan ook een mail en dan verwijder ik je verhaal zo snel mogelijk.
Met hartelijke groet, Fleur Irene.
Nieuw hier en weet je niet waar je moet beginnen? Schrijf je in voor de zondagochtend nieuwsbrief van Fleur Irene en ontvang gratis het mini-E-book: “Waarom trek ik narcisten aan?” Uitschrijven kan wanneer je maar wenst! De nieuwsbrief is geschreven voor mijn doelgroep: Hsp’ers die worstelen met hun gevoeligheid, narcisme, trauma, stress, herstel en heling, emotioneel misbruik en met hun welzijn en gezondheid.
Behoefte om je hart te luchten? Om los te komen van de narcist? Wil je opluchting ervaren en herstellen van narcisme en loskomen van de narcist? Neem dan een kijkje bij de 6 wekelijkse e-mailcursus: Therapeutisch Schrijven: Lucht je hart, speciaal voor HSP na narcisme, volgens de Fleur Irene Methode.
