Hoe de narcisten in mijn leven mij steeds opnieuw weer wilden domineren en mij ongeschikt maken aan hun wil en hoe ik hier onderuit ben gekomen:
Ervaringsverhaal:
Als iemand die is opgegroeid in een narcistisch gezin (mijn moeder en mijn broer) wist ik uiteraard niet beter dan dat dít de norm was. Ik herinner mij dat er altijd wel ‘iets’ was tijdens bijzondere dagen en dat inderdaad mijn moeder altijd in het middelpunt moest staan. Ik was altijd gewend om ‘blij te kijken om ‘erbij te mogen horen’ als er iets gebeurde dat niet fijn was en om vooral niet uit te spreken wat ik van binnen voelde. (zoals bv toen ik voor een verjaardag een zeer precies omschreven fiets vroeg en een tuttige tweedehandsfiets kreeg zonder juist die dingen die ik zo graag wilde). Mede door het al (zeer) vroege misbruik door mijn broer had ik al heel jong geleerd dat ik blijkbaar geen eigen waarde had. Echter mijn aangeboren intuïtie zorgde er later voor dat ik gaandeweg almaar beter kon herkennen wat wel en wat niet klopte hoewel ik misbruik lange tijd niet kon voorkomen. Ik werd thuis uitgelachen door mijn 6 jaar oudere broer, die nooit een gelegenheid voorbij liet gaan om mij een stomme sukkel te doen lijken. Toen ik bijvoorbeeld op padvinderij ging (waar ik mij wel geaccepteerd voelde) en trots mijn padvindersuniform liet zien of bij gelegenheden dat ik een vriendinnetje thuis had om te spelen. Hij vond altijd wel iets om me openlijk belachelijk te maken of te kleineren. Aan de andere kant was daar altijd het stiekeme misbruik waarmee hij mij dus ook afhankelijk maakte en ik niets durfde zeggen tegen mijn moeder (die extreem onveilig was voor mij, ook omdat mijn broer haar favoriet was).
Als pasgeboren baby wilde ik intuïtief haar moedermelk niet drinken. Ik voelde toen mogelijk al dat wij geen goede match waren en dat zij ‘gevaar’ betekende voor mij. Om die reden vertelde ik haar waarschijnlijk ook niet over het misbruik. Ik was dol op mijn vader waar ik een hechte band mee had maar die was vaak op reis. Ja, ik leerde inderdaad in de pas lopen, in hun pas dan, niet de mijne. Ik paste mij aan met altijd een naar gevoel in mijn onderbuik van dat er iets niet klopte. Steeds waren er van die onderhuidse pesterijen waar je als kind niet de vinger op kan leggen maar die ik pas veel later kon plaatsen. Ik werd ook erg geplaagd en uitgelachen op de lagere school omdat mijn moeder mij kleedde alsof ik een pop was en ook omdat ik toen een sterke bril droeg. Natuurlijk verlangde ik naar dezelfde broeken die alle meisjes droegen maar die kreeg ik niet want zij wilde dat ik droeg wat zij mooi vond. Mijn ideaal was lang haar en ik wilde dat zóóó graag, maar iedere keer als het ‘al’ op mijn schouders hing moest ik mee naar de kapper waar ik dan in de stoel zat te huilen omdat mijn zo zorgvuldig gespaarde haar er weer af moest. En omdat ik de ‘fake’ blijheid van mijn moeder niet begreep die mij prijsde hoe leuk het wel niet stond. Ik voelde me verschrikkelijk tuttig, lelijk én kwetsbaar.
Als HSP wilde ik regelmatig het liefst door de grond zakken en toen ik naar de middelbare school ging mat ik mij vanaf dag één een houding aan dat ik onkwetsbaar was; het lukte aardig alleen werd ik hierdoor en door mijn ‘pokerface’ regelmatig de les uitgestuurd. Toen ik wat later verliefd werd begon het spel van mijn moeder opnieuw; mijn vriendje(s) werden thuis gekeurd en meestal te licht bevonden door haar en mijn broer. En toen het serieus werd op mijn achttiende en ik dolgelukkig was met mijn toenmalige eerste echte liefde, is deze relatie en de sfeer door mijn moeder zó verziekt dat we het uiteindelijk samen huilend hebben uit gemaakt.
Ik werd recalcitrant en begon me te verzetten tegen het ‘regime’ thuis en wilde graag doorleren in een bepaalde richting op de Kunstacademie. In Den Haag werd ik niet aangenomen, dus schreef ik mij in Den Bosch en Enschedé waar ik toelatingsexamen moest doen.
Mijn beide ouders gingen mee en bij beide academies wilde men mij graag toelaten. Ik was in de wolken! Maar zoals het in de lijn van de verwachtingen lag hoorde ik een paar dagen daarna dat ik niet op kamers mocht van mijn moeder omdat ze mij zogenaamd nog veel te jong vonden om buiten de stad te studeren. Ze dachten wel dat het belangrijk was voor mij om te weten dat ik nu ‘bewezen had’ dat ik het wel kón’. Zo werd een belangrijke flow weer opnieuw abrupt afgekapt. En zo kwam het dat ik, toen ik net eenentwintig was, het huis uit vluchtte in een huwelijk waarvan mijn partner al spoedig een nóg grotere narcist bleek te zijn dan mijn moeder en broer bij elkaar. Afijn, nu had ik er drie in mijn omgeving en al gauw werd dit een regelrechte hel én een prikkel om mijzelf meer en meer te gaan ontwikkelen. Dit heb ik ook gedaan, vanaf de geboorte van mijn oudste zoon die na een jaar geboren werd en die overigens helaas blijkbaar deze genen heeft geërfd en uitgeproken beschadigend en vergiftigend narcistisch gedrag is gaan ontwikkelen.
Alles draaide dus eerst om mijn ex thuis; eerst leek het fijn om zg samen fijne dingen te doen. Maar al snel bleek dat ik mijn hele leven naar hem moest richten en doen wat hij belangrijk vond. Wanneer het anders was werd hij kwaad, later agressief, of sprak hij soms een tijd niet tegen mij om me te isoleren. Ik zat aan huis gekluisterd met mijn kindje maar de kriebels in mij zorgden ervoor dat ik verder wilde en al doende leerde ik dat óók ik een wil had. Mijn moeder had mijn het tegendeel doen geloven toen ik een klein meisje was en altijd gezegd dat ‘mijn wil achter de keukendeur stond’. Ik herinner mij nog dat ik een keer ging kijken en uitriep dat ik alleen maar een bezem zag staan. Ik was nog naïef en geloofde wat men tegen mij zei, zeker mijn moeder. Toen nog wel.
Mijn interesse voor de buitenwereld werd gewekt en ik merkte al snel dat ik, naast mijn kunstzinnigheid en creativiteit ook bepaalde kwaliteiten bezat die ik nog niet eerder had ontdekt. Ik bleek een bepaald soort intelligentie te bezitten die mede door mijn intuïtie werd gevoed. Het was een verrassing omdat mij altijd was verteld dat ik niets kon en sommige schoolprestaties daardoor vaak ook navenant waren geweest. Ik was geen ‘bêta-type’ maar ook geen uitgesproken alpha. Ik was en ben nog steeds een geboren creator; voornamelijk een ‘onconventionele onderzoeker van waarheid’ en iemand die van helemaal niets iets moois wil creëren van binnen uit. Waarheid, schoonheid, harmonie en de natuur zijn in mijn leven voor mij heel belangrijke elementen, zo niet het belangrijkste. Mijn ex bleek een steeds grotere agressie te ontwikkelen mede doordat hij begon om steeds vaker grote hoeveelheden alcohol naar binnen te slaan waardoor de agressie en het huiselijk geweld niet minder werden.
Ik ging meer en meer mijn eigen gang door het volgen van verschillende opleidingen, zowel in expressie, psychologische, holistische als creatieve sfeer. Ik maakte deel uit van een semi-professionele dansgroep, zat op klassiek ballet en volgde tekenles bij een vermaard docent. Ik voelde mijn zelfvertrouwen toenemen. Het moederschap vond ik een grote eer en was in de zevende hemel toen mijn dochtertje na zes jaar werd geboren. Het leek een tijdje rustiger in het gezin maar later heb ik mij gerealiseerd dat ik een ster was geworden in het verdringen van mijn diepste emoties om mezelf staande te kunnen houden in mijn gezinssituatie. Ik bevroor en vluchtte ‘uit mijn lijf’ (dissocieerde) als het té confronterend werd. Alles draaide op rolletjes leek het, echter mijn innerlijke huishouding was één grote chaos.
Steevast waren er tussen mij en mijn ex grote ruzies met Kerstdagen en andere festiviteiten. Deze evenementen vonden vaak plaats bij ons thuis omdat iedereen daar al vanuit ging. Zolang het bezoek er was, was de situatie (meestal) voor mij ook houdbaar en ik vond het fijn om het huis mooi te maken en lekker te koken (dan voelde ik mij gezien en geaccepteerd). Alle voorbereidingen voor deze dagen en verjaardagen waren nooit gezamenlijk en alhoewel ik genoot van het creëren van schoonheid en superleuke verrassingen bedenken voelde ik mij almaar leger worden, eenzaam in een gezin met veel verschillende mensen om me heen. Na een aantal jaar werd weer een jongetje geboren en toen hij een half jaar oud was gaf ik mij op voor een 5-jarige HBO-opleiding in de avonduren. Mijn wens uit mijn tienerjaren ging in vervulling en ik studeerde na 5 jaar af als architect. Achteraf weet ik niet hoe ik dit voor elkaar heb gekregen met drie kinderen en heel veel tegenwerking thuis van mijn ex die beloofd had mij te supporten met oppassen en deze afspraak vaak niet nakwam waardoor ik met kunst- en vliegwerk een oplossing moest bedenken om toch naar school te kunnen gaan. Mijn opdrachten van de academie deed is ’s nachts. Het waren tropenjaren fysiek en emotioneel. Er was een enorme innerlijke stress bij mij die ik aardig in de hand dacht te hebben. Maar zoals duidelijk mag zijn: ik leefde al lange tijd vér in mijn overlevingstand en op mijn wilskracht.
Denk niet dat het ophield want na- en tijdens mijn studie wisten mijn moeder, broer en ex van alles te bedenken om me tegen te werken i.p.v. te helpen. Ik ben ervan overtuigd dat juist dát mij de kracht heeft gegeven om met goede resultaten te slagen. Ik kreeg iets over me van een ‘warrior’ die moet vechten om in leven te blijven, was me niet bewust dat ik helemaal in die overlevingsmodus zat. Op de avond dat ik mijn diploma kreeg, schamperde mijn broer zuur: “zo dan hebben we nu ook een ‘inférieur’ (ipv interieur) architect in de familie”. In onze familie zijn nl meer mensen met een artistieke en/of bouwkundige achtergrond.
Uiteindelijk ben ik gescheiden en inmiddels was mijn oudste zoon op een leeftijd dat zijn narcisme steeds meer zichtbaar werd. Alleen wist ik er op dit moment nog niet veel over. Nu waren de rapen pas echt gaar want een échte narcist (zoals mijn ex) laat zich niet ‘zomaar aan de kant zetten’. Laat staan dat je voor je eigen leven zou mogen kiezen. Deze zoon was degene die mij na mijn scheiding liet vallen en samen met zijn vader zaadjes heeft geplant bij de andere twee kinderen en later bijbehorende partners. Het lijkt erop dat mijn twee oudste kinderen behoorlijk zijn gehersenspoeld. Ik werd na mijn scheiding erg ziek en heb vele jaren gewerkt aan emotioneel en fysiek herstel. Voorál om te leren begrijpen wát er mis was/is.
Mijn huidige vriend en ik ontmoetten elkaar in die tijd. En uiteraard werd hij vanaf het begin een ideale zondebok. Hij is nooit geaccepteerd als degene met wie ik mij gelukkig voel. Noch door mijn twee oudste kinderen, noch door mijn moeder en broer. Daarentegen is mijn ex na mij nog twee maal hertrouwt en doet iedereen alsof dit allemaal geweldig leuk en fijn is. Leven in een illusie is ook een kunst denk ik dan.
Na mijn scheiding ging het patroon toch weer ‘gewoon’ verder. Nadat ik mijn zoon zeven jaar niet had gezien vanwege de rondgestrooide leugens van de ex en ik besloot om een gezamenlijk Kerstdiner te geven voor mijn familie, werd de sfeer van deze met veel liefde en aandacht gecreëerde avond een volledige ramp en alles kapotgemaakt door mijn oudste zoon. Vanaf dat moment is hij dat blijven doen. Op verjaardagen van de kinderen trok de ex natuurlijk alle aandacht naar zich toe en werden wij volkomen genegeerd, of liever gezegd getolereerd, uitgezonderd weer door mijn jongste zoon. Niemand wist zich eigenlijk een normale houding te geven omdat de situatie zo krampachtig was. Na een paar keer hebben wij uiteindelijk besloten om niet meer naar hun verjaardagen en andere gezamenlijke festiviteiten te gaan. We hadden een tussenoplossing gevonden om deze op een andere dag te vieren.
Uiteraard deed mijn moeder regelmatig een duit in het zakje en heeft zij ons beiden op zeer onsubtiele wijze zwart gemaakt tegenover de kinderen en derden toen ze merkte dat ze geen wig tussen ons in kon drijven om ervoor te zorgen dat we uit elkaar zouden gaan. Het lijkt erop dat mijn oudste dit patroon heeft overgenomen en na overlijden van mijn moeder samen met mijn broer een explosie van agressie tegen mij heeft geuit waarmee hij heeft geprobeerd om allen tegen mij op te zetten. Verbazingwekkend was dat zij uiteindelijk op haar sterfbed om vergeving heeft gevraagd voor wat zij ons heeft aangedaan; en ja, uiteraard hebben we haar dat vergeven en ben ik hier erg blij mee! Vanaf haar sterven worden we beschuldigd van al wat lelijk is. Mijn zoon heeft mijn dochter weten ‘mee te trekken’ in dit zwarte gat. Het contact met de twee oudsten is verbroken. Onze vier kleinkinderen zien wij, hun ‘opa en oma’, hierdoor ook niet meer. De twee kindjes van mijn dochter hebben we zeven jaar lang één maal in de week een hele dag bij ons gehad en verzorgd. Zo ook regelmatig met vakanties en in weekenden. Voorál voor hen voelt het zo beschadigend om zomaar opééns een opa en oma minder te hebben waar je echt dol op bent. Wat een gemis voor hen én ons. Het voelt als onherstelbare emotionele manipulatie en schade aan de kinderen door hun ouders. Vanwege de sterke band die bestaat met mijn jongste zoon is dát contact gelukkig wel in stand gebleven. Daar ben ik zo dankbaar voor, alhoewel hij hierdoor nu ook in een praktisch onmogelijke situatie is beland. Nadat ik een aantal maanden in diepe shock heb gezeten kom ik er nu toch weer uit. Ik ben ervan overtuigd dat ik O.K. ben en dat ik de ‘simpele’ pech heb dat er in mijn leven zoveel narcisten om me heen zijn waar ik van dichtbij mee te maken heb (gehad). Ik en heb er voor gekozen na vele hernieuwde pogingen om mijn oudste zoon niet meer te zien. Dat betekent dat ik/wij hun twee jongetjes van zeven en vijf ook niet meer gaan zien. Van mijn dochter heb ik de diepe hoop dat dit alles in de toekomst zal slijten en dat ze tot inzicht mag komen welke grote vergissing ze heeft gemaakt door zich te laten mee zuigen in de energie van haar broer, haar echtgenoot én haar vader. Want ja, ook haar man heeft narcistische trekken en is bovendien de beste vriend van mijn oudste zoon. Het lijkt of mijn geschiedenis zich opnieuw herhaalt bij haar. Hoe ingewikkeld kan een familie-constructie zijn?
Omdat het echt niet goed voelt om hier op de bank te gaan zitten treuren komende feestdagen gaan we samen naar een huisje in de bossen waar we heerlijk in de natuur kunnen zijn. Geen verplicht ‘op zitten en pootjes geven meer’. Maar genieten en alleen maar dát doen waar we echt blij van worden.
Ik heb nooit opgegeven en heb altijd lichtpuntjes blijven zien. We zijn veel sterker dan elke narcist ons wil doen geloven. Iets om nóóit te vergeten! Dingen die mij ‘uit de diepte’ gehouden hebben zijn: dagelijks mediteren, mijn energie ‘schoon’ houden, visualisaties doen, goed luisteren en voelen wat er in mijn lijf gebeurt, dingen doen die voedend zijn voor mijn ziel, veel kaarsjes in huis iedere dag en mijn huis energetisch reinigen met salie of etherische olie, fijne mensen om me heen houden en eren, niet klagen maar in plaats daarvan creëren, schrijven, zingen, bewustzijnsgroepen organiseren, ervaringen delen en mezelf vooral geen slachtoffer (blijven) voelen. En voorál dóór blijven ontwikkelen. Met warme groet.
Anoniem
Copyright Anoniem.
Afbeelding van mario-k via Pixabay
Copyright Fleur Irene. Alle rechten voorbehouden. Alle teksten op deze site zijn eigendom van Fleur Irene en van HSP en de NARCIST.nl . Deze mogen NIET worden verveelvoudigd, gekopieerd, gepubliceerd, opgeslagen, aangepast of gebruikt in welke vorm dan ook, online of offline, zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van Fleur Irene.
Nieuw hier en weet je niet waar je moet beginnen? Schrijf je in voor de zondagochtend nieuwsbrief van Fleur Irene en ontvang gratis het mini-E-book: “Waarom trek ik narcisten aan?” Uitschrijven kan wanneer je maar wenst! De nieuwsbrief is geschreven voor mijn doelgroep: Hsp’ers die worstelen met hun gevoeligheid, narcisme, trauma, stress, herstel en heling, emotioneel misbruik en met hun welzijn en gezondheid.
Behoefte om je hart te luchten? Om los te komen van de narcist? Wil je opluchting ervaren en herstellen van narcisme en loskomen van de narcist? Neem dan een kijkje bij de 6 wekelijkse e-mailcursus: Therapeutisch Schrijven: Lucht je hart, speciaal voor HSP na narcisme, volgens de Fleur Irene Methode.
Hij/zij verhaal : Omwille van de leesbaarheid verwijs ik, in alle online-producten van de HSP en de NARCIST website, naar de narcist of destructief persoon als een “hij” en naar het HSP slachtoffer of overlever van narcisme als een “zij.” Dit is puur taalkundig gekozen. Het is niet de bedoeling te concluderen dat narcisten altijd mannen zijn en dat slachtoffers van narcisme altijd vrouwen zijn! Er zijn heel wat mannelijke HSPers slachtoffer van een vrouwelijke narcist!
